Księżycowe Miasto t.2 Dom Nieba i Oddechu

Tytuł: Księżycowe Miasto t.2. Dom Nieba i Oddechu cz.1

Autor: Sarah J. Maas

Tytuł oryginalny: Crescent City 1. House of Sky and Breath

Tłumacz: Małgorzata Fabianowska

ISBN: 978-83-280-5207-9

Oprawa: miękka za skrzydełkami

Wydanie: 1

Liczba stron: 560

Format: 135×202

Data premiery: 27 kwietnia 2022 r.

Wydawnictwo: Uroboros

Kontakt dla mediów: Marta.Kucharz@gwfoksal.pl

• 

• 

OPIS:

W krwistej, zmysłowej i pełnej akcji kontynuacji bestsellerowego Domu Ziemi i Krwi, Sarah J. Maas snuje porywającą opowieść o świecie bliskim eksplozji i jego mieszkańcach, którzy zrobią wszystko, aby go ocalić.

Bryce Quinlan i Hunt Athalar próbują wrócić do normalności, Bohaterowie, którzy uratowali Księżycowe Miasto, są zmęczeni. Po dramatycznych przeżyciach marzą o normalnym życiu. Pragną zwolnić tempo. Pomyśleć o sobie. O przyszłości. Asteri do tej pory dotrzymywali słowa, zostawiając oboje w spokoju. Jednak w miarę jak narasta bunt przeciwko Asteri, władcy wzmagają represje. Kiedy Bryce, Hunt i ich przyjaciele zostają wciągnięci w plany rebeliantów, stają przed wyborem: milczeć, gdy inni są uciskani albo walczyć o to, co słuszne. Pokorne milczenie nigdy nie było ich specjalnością…

Tytuł: Księżycowe Miasto. Dom Nieba i Oddechu cz.2

Autor: Sarah J. Maas

Tytuł oryginalny: Crescent City 1. House of Sky and Breath

Tłumacz: Małgorzata Fabianowska

ISBN: 978-83-280-9803-9

Oprawa: miękka za skrzydełkami

Wydanie: 1

Liczba stron: 544

Format: 135×202

Data premiery: 1 czerwca 2022 r.

Wydawnictwo: Uroboros

Kontakt dla mediów: Marta.Kucharz@gwfoksal.pl

OPIS:

W krwistej, zmysłowej i pełnej akcji kontynuacji bestsellerowego Domu ziemi i krwi, Sarah J. Maas snuje porywającą opowieść o świecie bliskim eksplozji i jego mieszkańcach, którzy zrobią wszystko, aby go ocalić.

Bryce Quinlan i Hunt Athalar wraz z wierną drużyną przyjaciół i tych, którzy ich wspierają, wchodzą na nowy poziom gry. To już nie jest tylko bunt przeciwko Asterii. Dzięki odkryciu przez Bryce najpilniej strzeżonej tajemnicy gwiezdnych najeźdźców sprawa nabiera kosmicznego wymiaru i wraca do korzeni – do historii Midgardu w jej niesfałszowanej wersji. Do prawdziwego pochodzenia ras. Bohaterowie już wybrali – będą walczyć o wszystko. Tyle, że wymiary tej walki przerastają to, czego do tej pory doświadczyli.

Biogram autorki

Sarah J. Maas zaczęła pisać swoją pierwszą powieść, Szklany tron, w wieku szesnastu lat. Po napisaniu kilku rozdziałów historii na FictionPress.com okazało się, że jej praca jest jedną z najpopularniejszych. Wykasowała ją, mając zamiar spróbować wydać swoją powieść. Jej debiut opiera się na baśni o Kopciuszku. Maas zadała sobie pytania: co by było, gdyby Kopciuszek był zabójcą, a nie sługą? Co, gdyby nie uczestniczyła w balu aby spotkać księcia, a po to, by go zabić?

W 2008 autorka zaczęła wysyłać swoją historię do agentów, którego znalazła w 2009. Szklany tron trafił do wydawnictwa Bloomsbury w marcu 2010, które następnie wykupiło prawa do dwóch kolejnych książek z serii. Historia trafiła do piętnastu krajów i została przetłumaczona na dwadzieścia trzy języki Zostały także opublikowane nowelki, których akcja dzieje się dwa lata przez pierwszym tomem. Drugi tom serii, Korona w mroku, została uznana za bestseller New York Timesa. W 2015 ogłosiła, że Mark Gordon Company wykupiła prawa do telewizyjnej ekranizacji Szklanego tronu. Ostatnia część serii została wydana w 2018 r.

Dwór cierni i róż, druga z serii Maas, jest luźno oparta na Pięknej i Bestii. Początek historii został napisany w 2009, ale nie został opublikowany do 2015. Pojawiają się informacje, że ma również pojawić się jej ekranizacja^.

„Księżycowe Miasto” to jej pierwsza seria fantasy dla dorosłych. (Wikipedia)

Fragment

Księżycowe Miasto

Dom Nieba i Oddechu

Część 1, Rozdział 1

Sofie przeżyła dwa tygodnie w obozie śmierci w Kavalli.

Dwa tygodnie, a jednak wartownicy – wilkozłaki nie zdążyli jej wytropić. Wszystko szło zgodnie z planem. Fetor bydlęcego wagonu, w którym musiała się tłoczyć dzień po dniu, przeniknął ją do szpiku kości. I trwał, kiedy kazali im wysiąść i maszerować pomiędzy ceglanymi barakami obo­zu – tego nowego Hel, które było tylko pomniejszonym modelem piekła, jakie szykowali im Asteri, gdyby wojna miała dalej trwać.

Wystarczyły dwa tygodnie, aby fetor stał się jej własną wo­nią, mylącą czułe nosy wilkozłaków. Tego ranka stała zaled­wie parę kroków od strażnika pilnującego kolejki więźniów do śniadania i nawet nie spojrzał w jej kierunku.

Taki mały sukces. Każdy plus się liczył w tej sytuacji.

Połowa baz buntowników Ophionu upadła. Wkrótce ten los spotka kolejne. Ale dla niej istniały teraz tylko dwa miej­sca – obóz oraz port w Servaście, jej dzisiejszy cel. Samotnie,

nawet pieszo, doszłaby tam bez wysiłku. Pozwalała jej na to rzadka cecha, polegająca na zdolności płynnego przechodze­nia od człowieka do Wana. Do tego była jednym z niewielu ludzi, którzy zaliczyli Skok.

Po przejściu rytuału właściwie dołączyła do Wanów, co gwarantowało długie życie oraz inne korzyści, jakich nie mo­gło jej dać dziedzictwo człowieczej rodziny. Nie pomyślałaby o takim kroku, gdyby nie zachęta rodziców. Przekonali ją, że zdolność uzdrawiania się, jaką uzyska po Skoku, stanie się dodatkową obroną przed światem zaprogramowanym na zniszczenie jej gatunku. Zrobiła to w tajemnicy, w nielegal­nym, głęboko zakamuflowanym centrum Skoku, a jej Kotwi­cą był lubieżny satyr. Jako zwyczajową zapłatę za rytuał musiała oddać energię brzasku. Od tego czasu przez lata uczyła się nosić swoje człowieczeństwo jak płaszcz, któ­rym można się osłonić. Ale nigdy naprawdę nie będzie Wanem. Nie w sercu. Nie w duszy.

Lecz nie dzisiaj… Dzisiaj Sofie nie miała nic przeciwko obudzeniu w sobie bestii.

Podróż nie zapowiadała się łatwo, zważywszy na kilka­naście drobnych postaci przyczajonych za nią w błocie, przed płotem z drutu kolczastego.

Pięciu chłopców i sześć dziewczynek skupiło się wokół jej trzynastoletniego brata, który stał czujnie wyprostowa­ny, niczym pasterz strzegący stada.

Dzieci o ziemistej skórze były wychudzone. Zbyt wielkie oczy patrzyły z wymizerowanych twarzy. Nie dostrzegała w nich nadziei.

Sofie nie potrzebowała wysłuchiwać ich historii. Sama miała podobną: ich zbuntowani ludzcy rodzice zostali

uwięzieni albo sprzedani w niewolę. W jej przypadku była to druga opcja.

Dotąd miała więcej szczęścia niż rozumu. Wilkozłaki nie potrafiły jej wyczuć, ale to mogło się zmienić w każdej chwili. Przed trzema laty zasiedziała się do późna z przy­jaciółmi w uniwersyteckiej bibliotece. Wracając do domu po północy, z daleka dostrzegła wybite okna i wyważone drzwi. Na ścianie ich skromnego domku na przedmie­ściach namazano sprayem – REBELIANCKIE ŚCIERWA. Rzuciła się do ucieczki, błogosławiąc boginię Urd, bo wil­cza straż, warująca przed wejściem, jej nie dostrzegła.

Z czasem udało się jej ustalić, że rodzice nie żyją, zamę­czeni na torturach przez jeleniołaczkę lub elitarny szwa­dron jej wilczych inkwizytorów. Prowadząc miesiącami kwerendę w obrębie Ophionu, zdołała także się dowiedzieć, że jej dziadkowie zostali zesłani do obozu Bracchus na pół­nocy i tam rozstrzelano ich wraz z innymi starszymi ludź­mi, a ciała zgniły w zbiorowej mogile.

Jej brat zaś… Dopiero teraz się dowiedziała, jaki los spo­tkał Emile’a. Latami współpracowała z buntownikami Ophionu w zamian za jakiekolwiek strzępy informacji o nim i o reszcie rodziny. Nie chciała pamiętać, co robiła, by zdobyć tę wiedzę. Szpiegowanie i zabijanie na zlecenie Ophionu – te rzeczy ciążyły jej na sumieniu niczym płaszcz z ołowiu.

Aż wreszcie Ophion uznał, że zasłużyła się na tyle, by jej ujawnić, że Emile trafił do obozu w Kavalli i jakimś cudem nadal żyje. To dużo, ale kolejnym zadaniem było przekonać dowództwo, żeby pozwolono jej go uratować.

Nic by z tego nie wyszło, gdyby nie pomoc Pippy. Dowódz­two ufało swojej wiernej i dzielnej bojowniczce, dowódczyni

elitarnego oddziału Łuna. Sofie była dla nich cenna zwłasz­cza teraz, kiedy szeregi rebeliantów zostały mocno przerze­dzone. Choć to jej niekompletne człowieczeństwo… Znała swoją wartość, lecz krew Wanów w jej żyłach sprawiała, że nigdy całkiem jej nie zaufano. Dlatego Sofie czasami potrze­bowała Pippy – akcje Łuny pod dowództwem Pippy po­trzebowały zaś mocy Sofie.

Rebeliantka nie pomagała jej z czystej sympatii. Sofie by­ła przekonana, że w partyzanckiej siatce Ophionu nie ma miejsca na przyjaźń. Jednak Pippa była oportunistką i wie­działa, że jeśli ta skomplikowana operacja się uda i powróci w triumfie, dowództwo spojrzy na nią jeszcze łaskawszym okiem.

W tydzień po tym, jak plan został zaaprobowany, trzy lata po aresztowaniu jej rodziny, Sofie dostała się do Kavalli.

Zaczekała, aż pojawi się patrol wilkozłaków i wyszła pro­sto na nich, niecałą milę od obozu. Od razu znaleźli zaszyte w jej płaszczu podrobione papiery rebeliantów. Nie mieli na­tomiast pojęcia, że Sofie ma ukryte w głowie informacje, któ­re mogą zapoczątkować finalną fazę walk przeciwko Asteri.

Cios mogący zakończyć wojnę.

Ophion za późno się zorientował, że przed wyruszeniem do Kavalli Sofie wreszcie wypełniła misję, do której przygo­towywała się przez całe lata. Zanim nawiązała z nimi współ­pracę, zadbała, aby Ophion i Pippa byli świadomi, jaką wie­dzę posiadła. To dawało jej pewność, że nie wycofają się z obietnicy wyciągnięcia jej i Emile’a z obozu. Wiedziała, że słono zapłaci za trzymanie informacji w sekrecie i wykorzy­stanie ich jako swoistego zabezpieczenia.

Ale o to będzie się martwić później.

Wilczy patrol przesłuchiwał ją przez dwa dni. Potem wrzucono ją wraz z innymi do bydlęcego wagonu. Byli przekonani, że mają do czynienia z przygłupią dziewczyną rodzaju ludzkiego, wykorzystaną przez kochasia, który podrzucił jej trefne papiery.

W życiu by nie przypuszczała, że przyda się jej fakultet z aktorstwa. Kiedy miała wyrywane paznokcie, w kółko po­wtarzała w myślach słowa ulubionego wykładowcy docenia­jącego jej aktorski talent. I zeznawała, grając rolę życia.

Zastanawiała się, czy dowództwo Ophionu zorientuje się, że prowadzi z nimi grę, wykorzystując swoje zdolności aktorskie.

Ale to też nie było ważne, przynajmniej na razie. Tego dnia liczył się tylko desperacki plan, który miała wprowa­dzić w życie. Jeśli nie zostanie zdradzona, jeśli dowództwo nie domyśli się prawdy, dwadzieścia mil dalej będzie cze­kała łódź, którą dostaną się na Pangerę. Sofie ogarnęła spoj­rzeniem gromadkę dzieci, modląc się w duchu, żeby po­mieściło się w niej więcej niż trzech pasażerów, o których początkowo mówiła.

Przez pierwsze półtora tygodnia w obozie wypatrywała brata na wielkim terenie. Aż wreszcie, parę dni temu, doj­rzała go w kolejce po posiłek. Udała, że się potknęła, by ukryć szok, radość i smutek.

Tak wyrósł. Był wyższy niż ojciec. Wydawał się złożony z chudych członków i kości – okrutna karykatura zdrowe­go, wyrośniętego trzynastolatka, którym powinien być. I tylko twarz… ciągle jeszcze dziecinna, tak jak ją zapamię­tała, choć dało się w niej wypatrzyć pierwsze oznaki mę­skiej dojrzałości.

Jeszcze tego samego dnia wyczaiła moment, żeby wślizgnąć się do jego baraku. Pomimo trzyletniej rozłąki i niezliczo­nych nieszczęść, które ich dotknęły, brat od razu rozpoznał siostrę. Nie była w stanie mu odmówić, kiedy zaczął błagać, aby wraz z nim zabrała resztę dzieci.

I teraz za jej plecami przyczaiła się cała dwunastka.

Lada chwila syreny mogły zawyć na alarm. Zdążyła się już nauczyć tych sygnałów, bo każdy oznaczał coś innego – po­budkę, posiłek, naloty kontrolne.

Przenikliwy krzyk ptaka przeszył nisko ścielącą się mgłę. Czysto, można iść.

Dziękując w myślach kapłanowi słońca i bogu, któremu służył, Sofie wyciągnęła zmaltretowaną dłoń w kierunku drutów pod napięciem. Nie patrzyła na opuchnięte palce bez paznokci; nie zważała, że są sztywne i pozbawione czu­cia. Dotknęła drutów i uderzył w nią prąd.

Energia przeniknęła ją, weszła w nią i stała się nią. Dała sobą kierować wedle życzenia.

Jednak myśl i energia ogrodzenia znów skierowała się na zewnątrz. Czubki palców iskrzyły, kiedy Sofie zacisnęła je na ogrodzeniu. Metal pod jej ręką rozpalił się do barwy po­marańczowej, a potem czerwonej. Ustawiła dłoń kantem i nacisnęła, a jej powierzchnia była tak rozpalona, że cięła metal i druty jak masło. Za jej pleca­mi Emile upominał dzieci, żeby nie krzyczały, ale usłyszała, jak jeden z chłopców szepcze: „Czarownica”.